சத்தி முத்திப் புலவர்
நாராய் நாராய்
நாராய்! நாராய்! செங்கால் நாராய்
பழம்படு பனையின் கிழங்கு பிளந்தன்ன
பவளக் கூர்வாய் செங்கால் நாராய்
!
நீயுநின் மனைவியும் தென்றிசை குமரியாடி
வடதிசைக் கேகுவீ ராயின்
எம்மூர்ச் சத்திமுத்த வாவியுள் தங்கி
நனைசுவர்க் கூரைக் கனைகுரற் பல்லி
பாடு பார்த்திருக்குமென் மனைவியைக்
கண்டு
எங்கோன் மாறன் வழுதிக் கூடலில்
ஆடை யின்றி வாடையின் மெலிந்து
கையது கொண்டு மெய்யது பொத்திக்
காலது கொண்டு மேலது தழீஇப்
பேழையுள் இருக்கும் பாம்பென உயிர்க்கும்
ஏழை யாளனைக் கண்டனம் எனுமே.
விளக்கம்
சத்திமுத்தம்
என்ற ஊரில் வாழ்ந்து வரும் புலவர் தம் வறுமையைப் போக்க பாண்டி நாட்டை அடையும்போது பெருமழையில்
மாட்டிக் கொண்டார். உடம்பை மூடி போர்வையின்றிக் குளிரால் வாடினார். தம் விதியை நொந்து,
தம் மனைவி பிள்ளைகளை எண்ணி வருந்தினார். அப்போது வானில் செல்லும் நாரையைப் பார்த்துத்
தம் நிலையைப் பாடலாகப் பாடினார்.
“நாரையே!
நாரையே! சிவந்த கால்களையுடைய நாரையே! பனங்கிழங்கைப் பிளந்தது போல பவளம் போன்று செந்நிறமுள்ள கூர்மையான வாயையும்,
சிவந்த காலையும் உடைய நாரையே! நீயும் உன் மனைவியும் தெற்குத் திசையில் உள்ள கன்னியாகுமரிக்
கடலில் முழுகி, அங்கிருந்து வடக்குத் திசை நோக்கிச் சென்றால், எம் ஊராகிய சத்திமுத்தத்தில்
உள்ள நீர்நிலையிலே இறங்கி, மழையினால் நனைதற்குரிய சுவரோடு கூடிய கூரை வீட்டில், கனைகுரல்
பல்லி நற்சகுனமாக ஒலிப்பதை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருக்கின்ற என் மனைவியைப் பார்த்து,
என் நிலையைக் கூறுவாயாக! எம் நாட்டின் அரசனாகிய மாறன் என்றும் வழுதி என்றும் பெயரையுடைய
பாண்டிய அரசனது மதுரையில் போர்த்துக் கொள்ள ஆடையில்லாமல் குளிர் காற்றினால் ஒடுங்கி
கைகள் இரண்டினாலும் உடம்பை மூடிக் கொண்டும், கால்களைக் குந்த வைத்துக் கொண்டு தழுவிக்
கொண்டும், பெட்டிக்குள் அடங்கியிருக்கும் பாம்பு போல பெருமூச்சு விட்டுக் கொண்டிருக்கின்ற
வறுமையுடைய உனது கணவனைப் பார்த்தோம் என்று சொல்லுங்கள்” என்று பாடுகின்றார் புலவர்.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக