தீக்குச்சி

 

 தீக்குச்சி

கவிஞர் அப்துல் ரகுமான்

 

தீக்குச்சி   

விளக்கை ஏற்றியது. 

எல்லோரும்

விளக்கை வணங்கினார்கள்.

பித்தன் 

கீழே எறியப்பட்ட 

தீக்குச்சியை  வணங்கினான்.

“ஏன் தீக்குச்சியை

வணங்குகிறாய்?”

என்று கேட்டேன்.  

“ஏற்றப்பட்டதை விட

ஏற்றி வைத்தது

உயர்ந்ததல்லவா” என்றான்.

அவன் மேலும் சொன்னான்

தீக்குச்சிதான் பிரசவிக்கிறது

விளக்கோ வெறும் காகிதம்!

தீக்குச்சி பிச்சை போடுகிறது

விளக்கோ வெறும் பிச்சைப் பாத்திரம்

தீக்குச்சி

ஒரே வார்த்தையில் பேசிவிடுகின்றது

விளக்கோ வளவளக்கிறது!

விளக்கம்

தீக்குச்சி விளக்கை ஏற்றியது. அனைவரும் தீபத்தை வணங்கினர். பித்தன் மட்டும் தீபத்தை ஏற்றுவதற்கு மூலகாரணமாகிய தீக்குச்சியை வணங்கினான். தீபத்தை வணங்குவதை விட்டு தீக்குச்சியை ஏன் வணங்கினாய் என்று கேட்டதற்கு, “ஏற்றப்பட்டதை விட ஏற்றியது உயர்வானது” என்று பித்தன் பதில் கூறுகின்றான். மேலும், “தீக்குச்சி நெருப்பை உருவாக்குகின்றது. இன்னும் சொல்லப்போனால் நெருப்பைப் பிச்சையிடுகின்றது. விளக்கு நெருப்பைப் பெறுகின்ற பிச்சைப் பாத்திரமாகின்றது. தீக்குச்சி சில நிமிடங்கள் வாழ்ந்து தன் ஒளி என்னும் மொழியால் பேசி அளவாகப் பேசுகின்றது. விளக்கோ தன் அறியாமையால், அரைகுறை அறிவால் பேசிக்கொண்டே நேரத்தை வீணடிக்கின்றது” என்று கூறுகின்றான்.

    இக்கவிதை பிறர் வாழ்வதற்காகத் தன்னைத் தானே தியாகம் செய்து கொள்பவர்களின் சிறப்பை எடுத்துரைப்பதாக அமைகின்றது. 

கட்டை விரல் - அண்ணாதுரை

 

கட்டை விரல் - அண்ணாதுரை

(சுருக்கம்)

ஏகலைவன்:

ஏகலைவன் வேடர் குலத்தைச் சேர்ந்தவன். தாழ்ந்த குலத்தைச் சார்ந்தவன் என்றாலும் நல்ல பண்புகள் பல பெற்றவன். துரோணாச்சாரியாரை நேரில் காணாவிட்டாலும் தன் மனதில் குருவாக நினைத்துக் கொண்டவன். அவன் வில் வித்தையில் வல்லவன்.

அர்ஜுனனின் கோபம்:

இதைக் கேட்ட அர்ஜுனன் தன் குருவான துரோணாச்சாரியாரிடம் ‘தாங்கள் எனக்கு மட்டுமே வில் வித்தையைக் கற்றுக் கொடுத்தீர்கள் என்று நம்பி மோசம் போனேன்’ என்று கோபம் கொண்டான். குரு சீடன் உறவே இதனால் முறிந்துபோய் விடுமோ என்று அஞ்சிய குரு அவன் கட்டளையை ஏற்று ஏகலைவனை வீழ்த்த எண்ணினார்.

குரு - ஏகலைவன் சந்திப்பு:

ஏகலைவனைச் சந்தித்த அவர் அவனது குரு பக்தியைக் கண்டு வியந்தார். அவனைச் சோதிக்க விரும்பி ‘ஏகலைவா நீ என்னை குரு என்று அழைக்கிறாய். ஆனால் நான் உனக்கு சிட்சை கொடுத்ததில்லை. நீயும் எனக்குக் குரு காணிக்கை தரவில்லை’ என்று கூறினார். உடனே ஏகலைவன் ‘குருவே தாங்கள் கேட்கும் காணிக்கை எதுவாயினும் நான் தருவேன்’ என்று பணிவுடன் கூறினான். அதைக் கேட்டு சிரித்த குரு ‘உன் வாய் வார்த்தையில் நான் மயங்க மாட்டேன். நீ தர முடியாத காணிக்கையை நான் கேட்பேன். பின்பு அதை தரமுடியாது நீ வருத்தம் கொள்ள நேரிடும்’ என்று எச்சரித்தார். அது கேட்ட ஏகலைவன் ‘இல்லை குருவே தாங்கள் கேட்கும் எந்தக் காணிக்கையையும் நான் தருவேன்’ என்று உறுதி கூறினான்.

கட்டை விரல் காணிக்கை:

 ‘அப்படியானால் குரு காணிக்கையாக உன் கட்டைவிரலை அறுத்துக் கொடு’ என்று கேட்டார். அது கேட்ட ஏகலைவன் ‘சுவாமி இன்னும் அரை மணி நேரத்தில் வந்து விடுகின்றேன்’ என்று கூறிச் சென்று நீர் எடுத்து வந்து தன் குருவின் பாதங்களைக் கழுவி ‘இதோ என் காணிக்கை’ என்று தன் வலது கட்டைவிரலை அறுத்து அவர் பாதங்களில் வைத்தான். அவன் செயலைக் கண்டு திகைத்த குரு மயங்கி விழுந்தார்.

கதையின் நீதி:

• ஒரு குற்றமும் செய்யாமலேயே தன் வலதுகைக் கட்டைவிரலை இழந்து தன் குரு பக்தியின் மேன்மையை உலகறியச் செய்தான் ஏகலைவன்.
• ஆனால் நேர்மையான குருவாக இருந்து அனைத்து மாணவர்களையும் சரிசமமாகப் பார்க்காது ஏகலைவனுக்குத் தெரிந்தே துரோகம் செய்தார் துரோணாச்சாரியார்.
• தன் பொறாமை எண்ணத்தால் தான் மட்டுமே புகழ் பெற வேண்டும் என்று எண்ணி குருவிடம் ஏகலைவனை வீழ்த்துமாறு கட்டளையிட்டதால் ஏகலைவனை விடத் தாழ்ந்து போனான் அர்ஜுனன்.

ஆசிரியர் கருத்து:

இந்தக் கதையை நாளைய சமுதாயத்தினர் ஏற்றுக்கொள்ள மாட்டார்கள். இந்தக் கதை பின்னாளில் வெவ்வேறு மாற்றங்களைப் பெறலாம்.

• அர்ஜுனன் பொறாமை குணம் கொள்ளாமல் ஏகலவனைக் கண்டு பெருமை கொள்ளலாம்.
• கண்ணால் காணாத தன் குருவிற்காக தன் கட்டைவிரலை இழக்கத் தயாரான ஏகலவனைக் கண்டு அவன் கூட்டத்தார் சினம் கொள்கின்றனர். ‘ஏகலைவா நாம் காட்டில் வாழ்வதால் இயல்பாகவே நாம் வில் வித்தையில் வல்லவர்கள். அதை உணராது நீ உன் கட்டைவிரலை இழந்து நம் வேடர் குலத்திற்கு அவமானத்தைச் சேர்க்காதே என அறிவுரை கூறியபோதும், அதை ஏற்காது தன் கட்டைவிரலை இழந்து வந்த ஏகலைவன் மீது கோபம் கொண்டு அவனை வெறுத்து ஒதுக்கலாம்.
• ஆசிரியர் என்பவர் மாணவர்களின் வாழ்விற்கு வழிகாட்டுபவர் என்ற நிலையிலிருந்து இறங்கி, தன் மாணவனுக்குத் தெரிந்தே துரோகம் செய்த துரோணாச்சாரியரை மக்கள் இழிந்து பேசலாம்.
• ஆகவே காலம்காலமாக நாம் கூறிக்கொண்டிருக்கும் புராணக் கதைகளை அந்தந்த காலத்திற்குத் தகுந்தாற்போல் சற்று மாற்றியமைத்து நீதி புகட்ட வேண்டியது நம் தலையாய கடமை என்கின்றார் அறிஞர் அண்ணா.

நிலத்தை ஜெயித்த விதை

 

நிலத்தை ஜெயித்த விதை

இரா.வைரமுத்து

அது எப்படி

எட்டயபுரத்தில் மட்டும்

ஒருத்திக்கு

நெருப்பைச் சுமந்த கருப்பை

அதுகூடச் சாத்தியம்தான்

ஆனால் இது எப்படி?

ஏகாதிபத்திய எரிமலையை

ஒரு

தீக்குச்சி சுட்டதே

இது எப்படி?

ஒரு வீரிய விதை

முளைக்கும் போதே

பூமியை ஜெயிக்கிறதே

அப்படித்தான் அது

பாரதீ

உனக்கு என் ராஜ வணக்கம்

சில நூற்றாண்டுகளின்

நித்திரை கலைந்து

தமிழ்

உன் தோளில் தொங்கிச்

சோம்பல் முறித்தது

உன் பேனா

தமிழ்த்தாயின் கூந்தலுக்குச்

சிக்கெடுத்தது

உன் கிழிசல் கோட்டு

கவிதாதேவிக்குப்

பீதாம்பரமானது

உன் எழுத்தில்தான்

முதன்முதலில்

வார்த்தை வாக்கியத்தைப் பேசியது.

உன் பாதங்களுக்குப்

பூச்சொரிவது – எங்கள்

பொறுப்பு.

ஆனால் பொறு.

உன் பாதங்களில்

சொரிவதற்கு

எங்கள்

பூக்களைக் கொஞ்சம்

புனிதப்படுத்திக் கொள்கிறோம்.

பாடல் விளக்கம்

    பாரதியார் சொல்லிலும் செயலிலும் நெருப்புப் போன்றவர். அவரது சுதந்திரப் பாடல்களும் ஆங்கிலேயருக்கு எதிராக நெருப்பாகச் சுடர்விட்டு எரிந்தது. பாரதி என்னும் தீக்குச்சி அந்நிய ஏகாதிபத்திய எரிமலையைத் தனி ஒருவனாக நின்று சுட்டது. நிலத்தை ஒரு சிறிய விதை பிறந்து வெளிவருவது விதைக்கு வெற்றி. பாரதி என்ற விதை இந்திய நாடு என்னும் நிலத்தில் வீரியம் மிக்கதாக முளைத்து எழுந்தது.

         கவிதைகளுக்குரிய வளமையின்றி சில நூற்றாண்டுகளாக உறங்கிக் கிடந்த தமிழன்னை பாரதியின் வருகையால் உறக்கம் கலைந்து எழுந்தாள். உரிமையும் மகிழ்ச்சியும் கண்டுவிட்ட துடிப்பில் பாரதியின் தோள்களில் சோம்பல் முறித்தாள். பாரதியின் எழுதுகோல் எளிமை, இனிமை, இயல்பு ஆகியவற்றைக் கவிதையாகத் தந்தது. அவருடைய கிழிந்த ஆடையே கவிதைத் தாய்க்குப் பட்டாடையாக ஆனது.

        பாரதியைப் போற்ற வேண்டியது கவிஞர்களின் கடமை. கவிதைப் பூக்களால் அருடைய பாதங்களுக்குப் பூசை செய்ய வேண்டும் என்பது கவிஞரின் எண்ணம். ஆனால் பாரதியைக் பாராட்டிப் பாத பூசை செய்வதற்குக் கவிதையில் தூய்மை காண வேண்டும். உண்மை காண வேண்டும் என்று கூறுகின்றார் கவிஞர் வைரமுத்து.