பாண்டியர் வரலாறு

 

பாண்டியர் வரலாறு

            கி.பி 11ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் பாண்டியர்கள் சோழர்களின் இசைவுடன் ஆட்சியமைத்தனர். கி.பி.13ஆம் நூற்றாண்டின் துவக்கத்தில் சோழர்கள் வீழ்ந்த பின்னர் சடையவர்மன் குலசேகரன், முதலாம் மாறவர்ம சுந்தர பாண்டியன், இரண்டாம் மாறவர்ம சுந்தர பாண்டியன் முதலியோர் பாண்டியர்களின் வலிமையைப் பெருக்கி நாட்டை அமைத்தனர். அவர்களின் வரலாற்றைப் பின்வருமாறு காணலாம்.

பாண்டியன் நெடுஞ்சடையன் பராந்தகன்

வேள்விக்குடி செப்பேடுகளையும், சீவரமங்கலத்துச் செப்பேடுகளையும் வழங்கியவர் பாண்டியன் நெடுஞ்சடையன் பராந்தகன். இவர் வைணவச் சார்புடையவர். இவர் காலத்தில் பெரியாழ்வாரும், ஆண்டாளும் வாழ்ந்தனர்.

வரகுணன்

பராந்தகனை அடுத்து அவர் மகன் இரண்டாம் இராச்சிம்மன் ஆட்சிப் பொறுப்பேற்றார். இவருடைய மகன் வரகுண மகாராசன் என்பவராவார். சோழ நாடு முழுவதிலும் வரகுணனின் கல்வெட்டுகள் கிடைத்துள்ளன. வரகுணன் சோழ நாடு முழுவதையும் வென்று தன் குடைக்கீழ்க் கொண்டு வந்தார் எனலாம். வரகுணன் சைவப் பற்றுடையவர். மாணிக்கவாசகரின் வாழ்க்கையுடன் தொடர்பு கொண்டிருந்த பெருமை வாய்ந்தவர்.

சீமாற சீவல்லபன்

வரகுணனுக்குப் பிறகு அவருடைய மகன் சீமாற சீவல்லபன் அரியணை ஏறினார். பல்லவர், சோழர், சேரர், கங்கர் உள்ளிட்ட பல மன்னர்களை வென்றவர் என்று சின்னமனூர்ச் செப்பேடுகள் கூறுகின்றன. இலங்கையின் மீது படையெடுத்துச் சென்று, புத்தர் சிலைகளையும், பொன்னையும் கவர்ந்து கொண்டு சிங்களத்தை வறுமைக்குள் ஆழ்த்தினான் என்று மகாவம்சம் கூறுகின்றது. தெள்ளாற்றில் நடைபெற்ற போரில் மூன்றாம் நந்திவர்மனுடன் போரிட்டுத் தோற்றார்.

இரண்டாம் வரகுணன்

சீமாற சீவல்லபனின் மகன் இரண்டாம் வரகுணன். இவருக்குச் சடையவர்மன் என்னும் பெயர் உண்டு. அரசியல் சூழ்ச்சியும், காலம் கருதி வினையாற்றும் ஆற்றலும் வாய்ந்தவர்.

பராந்தக பாண்டியன்

வரகுணனுக்கு ஆண் பிள்ளை இல்லாத காரணத்தால் அவருடைய தம்பி பராந்தக பாண்டியன் மணிமுடி ஏற்றார். இவருக்குச் சடையவர்மன், வீரநாராயணன் என்ற பெயர்கள் உண்டு. இவர் பெண்ணாகடத்தை அழித்தார் என்றும், கொங்கர்களை வென்றார் என்றும் கூறப்படுகின்றது. கோயில்களுக்கும், அந்தணர்களுக்கும், சமணப் பள்ளிகளுக்கும் கொடைகள் வழங்கினார் என்று சின்னமனூர்ச் செப்பேடுகள் கூறுகின்றன.

மூன்றாம் இராசசிம்மன்

தன் தந்தை பராந்தக பாண்டியனுக்குப்பின் ஆட்சிக்கு வந்தவர். பகைவர் பலரை வெற்றி கொண்டவர்.

வீரபாண்டியன்

இராசசிம்மனின் மகன் வீரபாண்டியர். பாண்டிய நாட்டுக்கு ஏற்றம் புரிந்தவர்களுள் ஒருவர். “சோழன் தலைகொண்ட கோவீர பாண்டியன் என்று தன்னைப் பாராட்டிக் கொண்டவர். இவருக்குப் பின் பல பாண்டியர்கள் அரசாண்டு வந்துள்ளனர். அவர்களைப் பற்றிய தெளிவான குறிப்புகள் ஏதும் கிடைக்கவில்லை.

முதலாம் சடையவர்மன் குலசேகர பாண்டியன்

இவர் கி.பி.1190இல் ஆட்சிக்கு வந்தார். மூன்றாம் குலோத்துங்கச் சோழனுடன் போரிட்டுத் தோற்றார். சில ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் குலோத்துங்கச் சோழன் பாண்டி நாட்டு அரசுரிமையை மீண்டும் குலசேகரனுக்குத் தந்து விட்டார்.

முதலாம் மாறவர்ம சுந்தரபாண்டியன்

சடையவர்ம குலசேகரனின் தம்பி இவர். மூன்றாம் இராசராசனை வென்று அவனுடைய நாட்டைக் கைப்பற்றிக் கொண்டார். எனினும் சோழநாட்டு அரியணையை மூன்றாம் இராசராசனுக்கே தந்து அவனிடம் திறை பெற்றுக் கொண்டார். இதனால் “சோணாடு வழங்கியருளிய சுந்தர பாண்டிய தேவர்” என்ற விருதை இணைத்துக் கொண்டார். இம்மன்னன் ஆலயப்பணிகள் பல செய்துள்ளார.

இரண்டாம் மாறவர்ம சுந்தர பாண்டியன்

சுந்தரபாண்டியனை அடுத்து இரண்டாம் மாறவர்மன் சுந்தர பாண்டியன் பாண்டிய நாட்டை ஆண்டார். அவன் மூன்றாம் இராசேந்திரனிடம் தோல்வியுற்றார். இவருக்குப்பின் முதலாம் சடையவர்மன் சுந்தர பாண்டியன் அரியணை ஏறினார்.

சடையவர்மன் சுந்தர பாண்டியன்

பாண்டிய மன்னருள் பேரிலும் புகழிலும் முன்னணியில் நின்றவன் சடையவர்மன் சுந்தரபாண்டியன் ஆவார். இவர் மாபெரும் வீரர். இவருடைய ஆட்சியில் பாண்டியநாட்டு ஆதிக்கம் சோழ நாட்டைக் கடந்து கேரளம், ஆந்திரம், கொங்கு நாடு ஆகிய நாடுகளில் பரந்த்து. தான் அரியணை ஏறிய ஆறாண்டுகளுக்குள் பாண்டியநாட்டு மேலாட்சியைச் சேரர், போசளர், சோழர், காடவர், சிங்களவர் ஆகியோர் ஏற்றுக் கொள்ளம் அளவுக்குச் சடையவர்மனின் படைபலச் செல்வாக்கானது அவனை உயர்த்திக் கொண்டே போயிற்று. அவருடைய ஆட்சியானது தெற்கில் திருவிதாங்கூரியலிருந்து வடக்கில் தென்னார்க்காடு மாவட்டம் வரை பரவியிருந்தது. சிதம்பரம், திருவரங்கம் கோயில்களுக்கு இவர் பொன் வேய்ந்துள்ளார். இதனால் இவருக்குப் “பொன்வேய்ந்த பெருமாள்” என்று சிறப்புப் பெயர் ஏற்பட்டது. சிதம்பரத்தில் பொன்னம்பலம் ஒன்று கட்டினார். திருவரங்கம் கியலுக்குபதினெண் நூறாயிரம் பொன் தானமாக்க் கொடுத்தார். சமணப் பள்ளிகளுக்கும் கொடையளித்தார். இதனால் சமயப் பொறையுடன் ஆட்சி செய்த சிறப்புக்குரியவர் என்பதை அறியலாம்.

மாறவர்மன் குலசேகர பாண்டியன்

முதலாம் சடையவர்ம சுந்தரபாண்டியனை அடுத்து மாறவர்மன் குலசேகர பாண்டியன் ஆட்சிக்கு வந்தார்.  சோழ நாடு, சேர நாடு, கொங்கு நாடு, தொண்டைநாடு, ஈழ நாடு ஆகியவற்றில் படை செலுத்தி வெற்றி கண்டதால், “எம்மண்டலமும் கொண்டருளிய கொல்லம் கொண்டான்” என்ற விருதினை ஏற்றார். வெனிஸ் நாட்டுப் பயணியான மார்க்கோபோலா இக்காலத்தில் பாண்டிய நாட்டில் பயணம் செய்தார். தன் பயணக் குறிப்பில் பாண்டிய நாட்டு வளத்தைப் புகழ்ந்துள்ளார். அதேபோன்று இசுலாமியப் பயணி வாசப் என்பவரும் பாண்டிய நாட்டின் மீது புகழ்மாலை சூட்டியுள்ளார். அந்தளவிற்குக் குலசேகர பாண்டியனின் ஆட்சி சிறப்புற்றிருந்தது. நீதியுடன் நேர்மையுடன் ஆட்சி செய்தார். நாடு வளம் கொழித்தது. அயலார் படையெடுப்பு இல்லாததால் நாட்டில் அமைதி நிலவியது. அவருடைய கருவூலத்தில் பொன்னும் மணியும், முத்தும், மாணிக்கமும், நவரத்தினங்களும் குவிந்திருந்தன. காயல் பட்டினத்தில் வாணிகம் செழுத்திருந்தது. இவருடைய அமைச்சரவையில் அரபு வணிகர்கள் அமர்ந்திருந்தனர். சுங்க அமைச்சு அப்துர் ரஹ்மான் என்ற இசுலாமியர் ஒருவரிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டிருந்தது என்று முஸ்லிம் வரலாறுகள் கூறுகின்றன. மேலும் பாண்டிய நாட்டில் வீர பாண்டியன், சுந்தர பாண்டியன், விக்கிரம பாண்டியன், குலசேகர பாண்டியன், பராக்கிரம பாண்டியன் என ஐவர் ஆட்சி செய்தனர் என்றும், குலசேகர பாண்டியன் மூத்தவன் என்றும் அறியப்படுகின்றது.

உள்நாட்டுக் குழப்பங்களும் பாண்டியரின் வீழ்ச்சியும்

குலசேகரனுக்கு சுந்தர பாண்டியன், வீர பாண்டியன் என்ற இரு மகன்கள் இருந்தனர். இவர்களுள் சுந்தர பாண்டியன் பட்டத்தரசியின் மகன். வீர பாண்டியன் வேறொரு மனைவியின் மகன். சுந்தர பாண்டியனை விட, வீர பாண்டியனே திறமை மிக்கவனாக இருந்தான். எனவே பதவி அவனைச் சென்றடைந்தது. இதைக் கண்டு பொறுக்காத சுந்தர பாண்டியன் தன் தந்தையைக் கொன்று விட்டு மதுரையில் முடிசூட்டிக் கொண்டான். ஏமாற்றமும் ஆத்திரமும் அடைந்த வீரபாண்டியன் கொதித்தெழுந்து மக்களின் துணையுடன் சுந்தரபாண்டியனைத் தோற்கடித்துத் துரத்தினான்.

அச்சமயம் டில்லி சுல்தான் அலாவுதீன் கில்ஜியின் படைத்தலைவன் மாலிக்காபூர் ஒரு பெரும் படையுடன் வந்து நாட்டைக் கைப்பற்றினான். வீர பாண்டியன் ஓடி ஒளிந்தான். வீர பாண்டியனைத் துரத்திக் கொண்டு மாலிக்காபூர் சிதம்பரம் வந்தடைந்தான். பொன்னம்பலத்தை அடியுடன் பேர்த்தெடுத்துக் கொண்டு கோயிலுக்கு எரியூட்டினான். மக்களின் உடைமைகளைச் சூறையாடினான். சிதம்பரத்தில் 250 யானைகளைக் கைப்பற்றினான். தன் கண்ணில் பட்ட கோயில்களை எல்லாம் இடித்தான். மதுரைக்கு வந்து சுந்தர பாண்டியனைத் தேடினான். சுந்தர பாண்டியன் அரண்மனைச் செல்வத்துடன் ஓடிவிட்டதையறிந்து, கோபம் கொண்டு மீனாட்சி அம்மன் கோயிலுக்குத் தீயிட்டான். 

சுந்தர பாண்டியனின் சித்தப்பா விக்கிரம பாண்டியன் பெரும்படை ஒன்றைத் திரட்டி மாலிக்காபூர்மேல் படையெடுத்தான். அவரின தாக்குதலை சமாளிக்க முடியாமல் மாலிக்காபூர் புறமுதுகிட்டு ஓடினான். ஓடியவன் இராமேசுவரம் சென்று அங்குள்ள நகரை அழித்தும், கொள்ளையிட்டும் படுசேதம் விளைவித்தான். பாணடிய நாடு தீப்பற்றி எரிந்தது. கோயில்கள் இடிந்து விழுந்தன. மக்கள் படுகொலைக்குள்ளாயினர். உடமைகள் பறிபோயின. ஆயினும் பாண்டியர் தளர்ச்சி கொள்ளவில்லை. அவர்களை அடிமை கொள்ளாமலேயே மாலிக்காபூர் டெல்லி நோக்கிப் பயணமானான். பாண்டிய நாட்டில் இசுலாமியரின் தலையீடு அவனோடு மறைந்தது. மீண்டும் சுந்தர பாண்டியனும் வீர பாண்டியனும் பாண்டிய நாட்டை ஆண்டனர். எனினும் இவர்களுக்குள் பூசல் குறையவில்லை. இதனால் விசயநக மன்னர்களின் ஆட்சி பாண்டிய நாட்டில் தொடங்கலாயிற்று.

பாண்டியர்களின் சமூக வாழ்க்கை

பாண்டிய நாட்டில் தாமிர பரணியும், வைகையும் நீர்வளம் அளித்த ஆறுகளாக விளங்கின. வேளாண்மை நீங்கலாக காட்டுவளம், கடல்வளம், தொழில்வளம் முதலியவையும், வாணிப வளர்ச்சியும் நாட்டின் பொருளாதாரத்தை வளப்படுத்தின. நில உரிமை மூன்று வகைப்பட்டன. தலைமுறை தலைமுறையாக உழுது வந்த செழிப்பான நிலங்கள் பரம்பரையாக அனுபவித்து வந்த மக்கள் பெயரில் பதிவாயின. இந்த நிலங்கள் வெள்ளான் வகை எனப்பட்டன. கோயில்களுக்கு இறையிலியாக வழங்கப்பட்ட நிலங்கள் தேவதானம் எனப்பட்டன.

வேளாண்மையில் கவனம் செலுத்திய மன்னர்கள் நில மீட்புப் பணி செய்துள்ளனர். காடுகளையும், கரம்பு நிலங்களையும் பயிர் நிலங்களாக மாற்றும் முயற்சி நடைபெற்றுள்ளது.

நெசவு, செக்கு ஆலை எண்ணெய் உற்பத்தி, கரும்புச்சாற்றிலிருந்து வெல்ல உற்பத்தி, உப்பு உற்பத்தி, மீன் பிடித்தல், முத்துக் குளித்தல் முதலியவை முக்கியத் தொழில்களாகும்.  மதுரையில் பருத்தி ஆடைகளும், பட்டாடைகளும் உற்பத்தி செய்யப்பட்டன.

    கடற்கரைப் பகுதிகளில் குறிப்பாக்க் கொற்கையில் சங்குகள் எடுக்கப்பட்டன. இவை சங்கு வளையல்கள் செய்யப் பயன்பட்டன. பாண்டி நாட்டு முத்துகள் புகழ் பெற்றவை. பலவகையான முத்துக வணிகர்கள் பெற்றுப் பல நாடுகளுக்கும் அனுப்பி வைத்தனர்.

    பரதவர்களின் முக்கியத் தொழிலாக மீன் பிடித்தல் இருந்தது. மீன்களைக் கருவாடாக்கி உள்நாட்டுச் சந்தைகளுக்கு அனுப்பி வைத்தனர். வெல்ல உற்பத்தி குடிசைத் தொழிலாக இருந்தது.

    பருத்தி ஈடைகள், பட்டாடைகள், பலவகை நவமணிகள், இரத்தினங்கள், சந்தனம் ஜவ்வாது, இஞ்சி வேர், ஏலம், இலவங்கம், மிளகு போன்ற பொருட்கள், இயற்கை வழங்கிய மருந்துப் பொருட்கள், யானைகள், குதிரைகள் முக்கிய வாணிபப் பொருள்களாக இருந்தன. காயல் பட்டினம் சிறந்து துறைகமாக இருந்தது.

    மக்கள் உருவ வழிபாடு செய்தனர். வீடு முழுவதும் சாணம் பூசினர். அரசன் முதல் சாதாரண மக்கள் வரை அனைவரும் தரையில அமர்வதைப் பெருமையாகக் கருதினர். வெற்றிலை பாக்கு போடும் வழக்கம் இருந்தது.

    குற்றம் செய்தவர்கள் கடுமையாகத் தண்டிக்கப்பட்டனர். மரண தண்டனை பெற்றவர்கள் தாமாக முன்வந்து தெய்வத்துக்குப் பலியாயினர். பெண்கள் மதிப்புடன் நடத்தப்பட்டனர். பெண்கள் கூலி வேலை, தயிர், மோர் விற்றல், நாற்று நடுதல், மீன் விற்றல் உள்ளிட்ட வேலைகளைச் செய்தனர். மக்கள் சகுனம் பார்ப்பவர்களாகவும், சோதிட நம்பிக்கைக் கொண்டவர்களாகவும் இருந்தனர்.

    கோயில்களில் பணிப் பெண்களும், ஆடற் மகளிரும் இருந்தனர். தெய்வங்களுக்கு விழா எடுக்கும்போது ஆடல் பாடல்களில் தேறிய தேவர் அடியார்களை அழைப்பது ஒரு சிறந்த வழக்கமாக இருந்தது.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

குறிப்பு

இக்கருத்துகள் யாவும் தமிழக வரலாறும் பண்பாடும் – வே.திசெல்லம், தமிழக வரலாறும் பண்பாடும் – டாக்டர் கே.கே.பிள்ளை ஆகிய நூல்களில் இருந்து எடுக்கப்பட்டவை. மாணவர்களின் நலன் கருதி அந்நூல்களில் உள்ள கருத்துகள் தொகுக்கப்பட்டுள்ளன. முழுக்க முழுக்க மாணவர்களின் நலன் கருதியே இத்தளம் செயல்படுகின்றது.

ஆகவே, மாணவர்கள் தவிர்த்து இத்தளத்தைக் காண்பவர்கள் படிக்கவும், புரிந்து கொள்ளவும் பயன்படுத்திக் கொள்ளலாமே தவிர, இத்தளத்தில் உள்ள செய்திகளை அப்படியே எடுத்து நூலாக்கம் செய்வதோ, கைடு நூலாக்கம் செய்வதோ, வலையொளியில் பதிவு செய்வதோ கூடாது என்று தாழ்மையுடன் வேண்டுகின்றேன். புரிதலுக்கு நன்றி.